Godine 2016., jedan katolički laik iz Lyona obznanio je javno kako je kao pripadnik kršćanskih izviđača bio žrtva seksualnog zlostavljanja svećenika i izviđačkog logornika Bernarda Preynata. Kad se javila prva žrtva, javile su se uskoro i naredne, a kao i u mnogim sličnim slučajevima, najspornije je bilo to što je lokalna biskupija zataškavala pritužbe i premještala Preynata. Kad je afera buknula, lyonski je biskup Barbarin sazvao presicu na kojoj mu se omakao čudovišni gaf. Rekao je da je većina optužbi u zastari, “hvala bogu” (grâce à Dieu).
Taj “Grâce à Dieu” naslov je filma o aferi Preynat koji potpisuje francuski režiser François Ozon. Film prati skandal od javnog istupa prve žrtve (Melvil Poupaud) pa do časa dok se ne prelomi ključni svjedok (Denis Ménochet). Film se u francuskim kinima pojavio u zimu 2019. kad presuda još nije bila donesena, pa ga je lyonska nadbiskupija pokušala i sudski blokirati, no bez uspjeha.
Režiser Ozon zanimljiva je zvjerka francuskog filma – produktivni i raznovrsni postmodernist čiji filmovi sežu od čistog queera, preko melodrama i filmova epohe do postmodernih pastiša. Ozon je inače ekstravagantni stilist, no u “Grâce à Dieu“ je prigušio taj poriv i snimio suhi, precizni, smireni ekspoze po istinitom događaju. Bio je to razuman i jedini mogući pristup ovoj temi, iako će mnogim filmofilima ovdje faliti “onog”, queerovski ekstravagantnog Ozona.
